ความหมายของร้อยแก้ว (มันคืออะไรแนวคิดและคำนิยาม)

ร้อยแก้วคืออะไร:

ร้อยแก้วสามารถถูกมองว่าเป็นโครงสร้างหรือรูปแบบที่ใช้ภาษาตามธรรมชาติเพื่อแสดงแนวคิดไม่ใช่เรื่องเช่นข้อเพื่อวัดที่เฉพาะเจาะจงและจังหวะ

นิพจน์ร้อยแก้วมีต้นกำเนิดจากภาษาละติน " ร้อยแก้ว " และมาจากนิพจน์ " ร้อยแก้ว oratio " ซึ่งหมายถึง " คำพูดเป็นเส้นตรง " โดยมีลักษณะการพูดโดยตรง ตรงไปตรงมา โดยไม่มีคำอธิบายมากมาย ร้อยแก้วเริ่มต้นขึ้นในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราชในช่วงเวลานั้นเป็นร้อยแก้วที่ใช้อธิบายสถานที่ศุลกากรและในศตวรรษที่ 4 และ 5 ก่อนคริสต์ศักราชร้อยแก้วได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่ในกรุงเอเธนส์เป็นเครื่องมือที่ให้บริการของ การคิดเชิงนามธรรม

ร้อยแก้วนี้มีอยู่ในแง่มุมต่าง ๆ ของวาทกรรมบรรยายเช่น: วาทกรรมสื่อสารมวลชน, โรงละคร, บทความ, เรื่องสั้น, นวนิยาย, หมู่คนอื่น ๆ

มีหลายประเภทต่าง ๆ ของร้อยแก้ว: ร้อยแก้ววรรณกรรมคล้ายกับข้อแตกต่างที่เสียงของร้อยแก้วเป็นเบี้ยล่างโดยความสนใจกับความหมายความหมายภาษาร้อยแก้วที่ใช้โดยทั่วไปในการสนทนาและไม่เป็นร้อยแก้วปากเปล่ามันเป็นกลอนสดโดยบุคคล; ไม่ใช่วรรณกรรมร้อยแก้ว - ตามที่ระบุชื่อไม่มีจุดประสงค์ทางวรรณกรรมโดยไม่เกี่ยวข้องกับความซับซ้อนของมันเช่น: ร้อยแก้ววิทยาศาสตร์วารสารศาสตร์ ฯลฯ ในทางตรงกันข้ามกับร้อยแก้วนี้ร้อยแก้ววรรณกรรมเป็นบทกวีมันถูกใช้ในโรงภาพยนตร์ เรื่องเล่า

ในอีกแง่หนึ่งร้อยแก้วอยู่ในวาทกรรมของมนุษย์เพราะโดยทั่วไปแล้วแต่ละคนใช้คำที่เกินความจำเป็นเพื่อระบุความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆเช่น: "ร้อยแก้วก็พอแล้วและบอกความสำคัญของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้" "ไปที่จุดของเรื่องราวและปล่อยให้ร้อยแก้ว"

ร้อยแก้วนี้เชื่อมโยงกับคำพ้องความหมายสำหรับ:ความหยาบคาย, ความหยาบ, ความขยะแขยงและอื่น ๆ ดังนั้นจึงอาจเกี่ยวข้องกับลักษณะหยาบคายหรือน่าเบื่อหน่ายของวัตถุหรือบุคคลบางคน

ร้อยแก้วการสอนและร้อยแก้วสวม

ในศตวรรษที่สิบหกร้อยแก้วการสอนเกิดขึ้นโดยใช้บทสนทนาและการแสดงออกของความคิดโดยมีจุดประสงค์ในการยุยงผู้อื่นให้เข้ามามีส่วนร่วมในการพูดจาไพเราะและมี colloquiums เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นเสียงที่เฉพาะเจาะจงในการถ่ายทอดคำสอน มีเสน่ห์ร้อยแก้วสวมเป็นนวนิยายและอาจหมายถึง: ไบเซนไทน์อัศวินผู้มัวร์อารมณ์อ่อนไหวและอื่น ๆ

ร้อยแก้วบทกวี

บทกวีร้อยแก้วที่ใช้ในเรื่อง - เล็ก ๆ โดดเด่นด้วยการนำเสนอองค์ประกอบเดียวกับบทกวี (ลำโพงโคลงสั้น ๆ ทัศนคติโคลงสั้น ๆ รูปแบบและวัตถุ) แต่ไม่มีการปรากฏตัวขององค์ประกอบทางการเช่น: สัมผัสและเมตรและในทางกลับกัน มันแตกต่างจากเรื่องราวหรือเรื่องราวเพราะจุดประสงค์คือเพื่อบรรยายข้อเท็จจริงและถ่ายทอดความรู้สึกความรู้สึกลักษณะที่ไม่ปรากฏในเรื่องราวหรือเรื่องราว

ผู้ริเริ่มบทกวีร้อยแก้วคืออลอยเซียสเบอร์ทรานด์โดยไม่ได้รับการสนับสนุนจากกวีโรแมนติก แต่กวีชาร์ลส์โบเดแลร์ฟื้นฟูสิ่งที่เริ่มต้นโดยฝรั่งเศสที่ระบุไว้ข้างต้นในหนังสือ "ม้ามแห่งปารีส" และทำให้คนมีชื่อเสียง ของทรัพยากรที่แสดงออกและมีอิทธิพลต่อกวีคนอื่น ๆ

ร้อยแก้วและร้อยกรอง

ร้อยแก้วเป็นรูปแบบของโครงสร้างภาษาพูดและการเขียนที่ไม่อยู่ภายใต้เงื่อนไขจังหวะหรือมาตรการที่เฉพาะเจาะจงในขณะที่ข้อรวมคุณสมบัติของภาษานั่นคือจังหวะการซ้ำซ้อนระยะและและมีความต้องการขั้นต่ำของ ละคร