ความหมายของลัทธินอกศาสนา (มันคืออะไรแนวคิดและคำนิยาม)

ลัทธินอกศาสนาคืออะไร:

ลัทธินอกศาสนาหมายถึงการปฏิบัติของศาสนา polytheistic ที่ไม่ได้รับการยอมรับจากศาสนาคริสต์ยูดายและศาสนาอิสลาม ในขั้นต้นคำว่าคนป่าเถื่อนมาจากภาษาละติน "paganus" ซึ่งหมายถึง 'ผู้อาศัยในทุ่งนาหรือหมู่บ้าน'

การประยุกต์ใช้คำว่า "ลัทธินอกศาสนา" กับการปฏิบัติทางศาสนาหลายศาสนานั้นเกี่ยวข้องกับการทำให้เป็นคริสต์ศาสนิกชนอย่างเป็นทางการซึ่งเป็นศาสนาที่ก่อตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการในศตวรรษที่ 4 โดยมีการประกาศของ Edict of Thessalonica โดยจักรพรรดิ Theodosius

เมื่อศาสนาคริสต์กลายเป็นทางการก็ถูกผนวกเข้ากับศูนย์กลางเมืองของจักรวรรดิอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามการขยายตัวของพวกเขาไปยังพื้นที่ที่ห่างไกลที่สุดของทุ่งนาใช้เวลามากขึ้นดังนั้นพวกเขาจึงฝึกปฏิบัติพระเจ้าหลายองค์ควบคู่ไปกับสิ่งที่เกิดขึ้นในศูนย์กลางการเมือง

ดังนั้นทีละเล็กทีละน้อยคำว่า“ คนนอกรีต” (ชาวนา) ถูกระบุด้วยตัวเลือกทางศาสนาจนกระทั่งในที่สุด“ ลัทธินอกรีต” มาถึงความหมายของการปฏิบัติของศาสนาหลายศาสนาที่นับถือศาสนา polytheistic เกือบทุกครั้งซึ่งถือว่าเป็นเท็จ ในกรณีที่ศาสนา monotheistic ถือเป็นคนป่าเถื่อนนี่เป็นเพราะความจริงที่ว่ามันไม่ได้ตอบสนองต่อหนังสือของศาสนาอับบราฮัมมิก

ในบริบทของประวัติศาสตร์และการพัฒนาของศาสนาคริสต์คำว่าลัทธินอกศาสนาได้ทำหน้าที่ในการระบุแนวโน้มเหล่านั้นในศาสนาเดียวกันที่รวมองค์ประกอบ syncretic จากศาสนาอื่นหรือที่มีลักษณะเหล่านี้เท่านั้น

การอ้างอิงประเภทนี้ไม่ได้สร้างความขัดแย้งภายในโบสถ์ ตัวอย่างเช่นภาคอนุรักษ์นิยมมากที่สุดของศาสนาคริสต์ในไบแซนเทียมพิจารณาศาสนาของภาพที่เหมาะสมกับคนต่างศาสนาซึ่งเกิดขึ้นจริงในสงคราม iconoclastic

Neopaganismo

ตั้งแต่ศตวรรษที่ 19 มีการปลุกจิตวิญญาณต่าง ๆ ที่พยายามกลับไปสู่ความเชื่อและการปฏิบัติของลัทธินอกศาสนา แนวโน้มเหล่านี้มาจากไสยเวทพุทธะและถือเป็น Neopaganism

ดูเพิ่มเติมที่:

• การนับถือพระเจ้าหลายองค์, monotheism, ศาสนาคริสต์