ความหมายของปรัชญายุคกลาง (คืออะไรแนวคิดและคำจำกัดความ)

ปรัชญายุคกลางคืออะไร:

ปรัชญายุคกลางเป็นทั้งชุดของกระแสความคิดและปรัชญาที่พัฒนามาจากการล่มสลายของจักรวรรดิโรมัน (ค.ศ. 530) ไปจนถึงยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา (ศตวรรษที่สิบห้าและสิบหก)

การค้นหาหลักปรัชญายุคกลางคือการรวมตัวกันของความเชื่อที่สืบทอดมาจากปรัชญาคลาสสิกกับความประพฤติของศาสนาคริสต์แม้ว่าจะมีการสนับสนุนที่สำคัญมากจากความเชื่อของชาวยิวและอิสลาม

วิชาปรัชญายุคกลาง

เมื่อพยายามที่จะคืนดีความเชื่อทางศาสนาที่แตกต่างกับปรัชญามันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะพยายามหาคำตอบสำหรับคำถามเช่นธรรมชาติของพระเจ้าความสัมพันธ์ระหว่างความเชื่อและเหตุผลรวมถึงความเข้ากันได้ระหว่างเจตจำนงเสรีและความรอบรู้ของพระเจ้าระหว่าง หัวข้ออื่น ๆ เช่นเวรกรรมและขีด จำกัด ของความรู้

อย่างไรก็ตามสำหรับปรัชญายุคกลางมันเป็นเรื่องยากที่จะคืนดีปัญหาเช่นชาติหรือธรรมชาติของทรินิตี้ซึ่งเป็นพื้นฐานของเทววิทยาคริสเตียน

ปัญหาของสากล

ในปรัชญายุคกลางอริสโตเติ้ลนิมิตของปัญหาของจักรวาลได้รับมรดกโดยเสนอว่า Universals (นามธรรมโลกแห่งความคิด) มีอยู่ แต่ไม่แยกจากเฉพาะ (คอนกรีตสิ่งต่าง ๆ บุคคล) สิ่งที่เรียกว่า "ความสมจริงปานกลาง"

อย่างไรก็ตามในช่วงระยะเวลานักวิชาการการแก้ปัญหานี้กลับไปข้างหน้าด้วย nominalism ซึ่งระบุว่า Universals ก็ไม่ได้อยู่

การดำรงอยู่ของพระเจ้า

ปรัชญายุคกลางส่วนใหญ่อุทิศให้กับการแสดงให้เห็นถึงการดำรงอยู่ของพระเจ้าในฐานะที่เป็นสิ่งสูงสุดสิ่งมีชีวิตหรือความจริง ในการทำเช่นนี้มีการใช้ตำราศักดิ์สิทธิ์ตรรกศาสตร์อริสโตเติ้ลและอาร์กิวเมนต์ออนโทโลจีเป็นวิธีหลักในการค้นหาคำตอบ

ตรรกะของอริสโตเทล

การเป็นอริสโตเติลเป็นผู้พิทักษ์แห่งตรรกะในฐานะวิธีการทางวิทยาศาสตร์และปรัชญามันเป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับนักปรัชญายุคกลางที่จะวางท่าตรรกะอริสโตเติ้ลคลาสสิกเป็นวิธีที่ถูกต้องตามกฎหมายในการตอบสนองต่อความกังวลที่เกิดขึ้นในยุคนั้น

ตามวิธีนี้การเรียนรู้ชุดคำศัพท์บางอย่างอนุญาตให้เชื่อมต่อหัวเรื่องและวัตถุได้อย่างถูกต้องดังนั้นมันจะเป็นเครื่องมือที่มีประโยชน์ในการสร้างความรู้

ลักษณะของปรัชญายุคกลาง

ปรัชญายุคกลางมีการทำเครื่องหมายอย่างยิ่งโดยวิธีการสั่งซื้อของพระเจ้า ดังนั้นคัมภีร์ไบเบิลจึงกลายเป็นคำตอบแรกสำหรับข้อกังวลเหล่านี้ อย่างไรก็ตามหนังสือศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาอิสลามและยูดายยังมีบทบาทสำคัญในการตีความคำถามทางศาสนา

มากกว่ายุคใหม่ของความรู้ปรัชญายุคกลางมีหน้าที่ในการช่วยเหลือการตีความใหม่และการใช้แนวทางปรัชญาแบบคลาสสิก การเกิดขึ้นของ Neoplatonism ซึ่ง posits การดำรงอยู่ของหนึ่งหรือพระเจ้ามากกว่าทุกสิ่งและการแนะนำของตรรกะอริสโตเติ้ลในมหาวิทยาลัยที่พึ่งนั้นบัญชีสำหรับเรื่องนี้

ขั้นตอนของปรัชญายุคกลาง

ปรัชญายุคกลางมีสองช่วงเวลาอันยอดเยี่ยม: patristic และ scholastic

Patristics

มันสอดคล้องกับขั้นตอนหลักที่ปรัชญามีความชัดเจนกับความเชื่อทางศาสนาซึ่งส่วนใหญ่เป็นคริสเตียน หนึ่งในตัวแทนที่โดดเด่นที่สุดของยุคนี้คือนักบุญออกัสตินซึ่งเป็นผู้พัฒนากระแสในปัจจุบันที่รู้จักกันในนามนีโอพลาโตนิซึมซึ่งสามารถสรุปได้ว่าเป็นการตีความการทำงานของเพลโตจากมุมมองของคริสเตียน

scholasticism

ในขั้นตอนนี้ครอบคลุมตั้งแต่ศตวรรษที่สิบเอ็ดถึงศตวรรษที่สิบหกมีการพยายามอธิบายการเปิดเผยของคริสเตียนผ่านเหตุผล มันเกิดขึ้นอันเป็นผลมาจากการสร้างมหาวิทยาลัยแห่งแรกและความต้องการที่จะใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์ของอริสโตเติ้ลเพื่อตอบสนองต่อวิธีการทางศาสนาหรือเหนือธรรมชาติ

นักบุญโทมัสควีนาสเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนหลักของเวทีนักวิชาการเมื่อนำตรรกะของอริสโตเติ้ลในความคิดของคริสเตียน

ปรัชญายุคกลางและยูดาย

ยูดายยังเกี่ยวข้องกับการตอบคำถามพื้นฐานในแง่ของปรัชญา

ในแง่นี้โมนิเดสจึงพยายามรวมตรรกะของอริสโตเติลเพื่อแสดงให้เห็นว่าไม่มีสิ่งใดแยกจากความเชื่อและเหตุผลเนื่องจากศรัทธามีต้นกำเนิดจากสวรรค์และเหตุผลอยู่บนพื้นฐานของความรู้ของมนุษย์ หันมาจากพระเจ้า

ปรัชญายุคกลางและศาสนาอิสลาม

ในศาสนาอิสลามความคิดของ Neoplatonism และอริสโตเติลถูกนำมาใช้เพื่อตอบสนองต่อความกังวลของศาสนา การมาถึงของชาวอาหรับและชาวเบอร์เบอร์ในคาบสมุทรไอบีเรียมีส่วนช่วยเสริมสร้างปรัชญายุคกลางด้วยการแปลผลงานเป็นภาษาละตินและฮิบรู Al-Kindi และ Averroes เป็นนักคิดที่สำคัญของปรัชญาอิสลามยุคกลาง

ผู้เขียนหลักของปรัชญายุคกลาง

นี่คือนักปรัชญาบางคนที่มีคุณูปการช่วยเพิ่มคุณค่ามรดกในยุคกลาง

Anselm of Canterbury (1033-1109)

เขาเป็นหนึ่งในนักปรัชญาที่ใกล้เคียงกับ Neoplatonism เขาถือว่าปรัชญาเป็นสาขาช่วยในการเข้าใจศรัทธามากกว่าพื้นที่ของความรู้ในตัวเอง ดังนั้นศรัทธาจึงเป็นความจริงและเหตุผลเพียงอย่างเดียวที่เป็นไปได้รองลงมา

นอกจากนี้ Anselm แห่งแคนเทอร์เบอรียังให้เครดิตกับการสร้าง "การโต้แย้งเกี่ยวกับธรรมชาติ" ซึ่งทำให้การดำรงอยู่ของพระเจ้าเป็นไปในฐานะ "ผู้ที่ไม่มีใครสามารถคิดอะไรได้มากกว่า" ถ้าพระเจ้าทรงอยู่บนระนาบจิตใจเขาก็มีอยู่จริง

โทมัสควีนาส (1225-1274)

โทมัสควีนาสพิจารณาว่าด้วยศรัทธาและเหตุผลประกอบด้วยสองแขนงที่แตกต่างกันไป อย่างไรก็ตามมันออกจากพื้นที่สำหรับพื้นที่ส่วนกลางที่ความเชื่อและเหตุผลเชื่อมโยงกัน

William of Ockham (1285-1349)

มันก้าวไปไกลกว่ารุ่นก่อนปกป้องไม่เพียง แต่การดำรงอยู่ของปรัชญาและเทววิทยาเป็นสองพื้นที่อิสระ แต่ยังแยกพวกเขาออกจากกัน สำหรับ William of Ockham เหตุผลก็คือคณะมนุษย์ในขณะที่ความศรัทธาเป็นของการเปิดเผยอันศักดิ์สิทธิ์ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เพียง แต่แยกจากกัน แต่ตรงกันข้าม

ผลงานของปรัชญายุคกลาง

เหล่านี้เป็นตำราที่โดดเด่นที่สุดของปรัชญายุคกลางเนื่องจากพวกเขาพยายามตอบคำถามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่มีลักษณะทางศาสนา:

Proslogion (1078)

เขียนโดยอันเซลโม่เดอแคนเทอร์เบอรีมันทำให้เกิดการดำรงอยู่ของพระเจ้าผ่านการโต้แย้งทางภววิทยา มันเป็นบทสรุปของการ พูดคน เดียวงานบรรพบุรุษของเขาซึ่งเขาพยายามแสดงให้เห็นถึงการดำรงอยู่ของพระเจ้าด้วยเหตุผล

คำแนะนำของงง (1190)

โมนิเดสเขียนขึ้นโดยระบุว่าไม่มีสิ่งใดเป็นส่วนแบ่งระหว่างความเชื่อและเหตุผลเนื่องจากทั้งสองมาจากแหล่งเดียวกัน: พระเจ้า แม้ว่ามันจะถูกเขียนเป็นภาษาอาหรับ แต่การแปลของมันทำให้ผลงานเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็วในยุโรปกลายเป็นอิทธิพลสำหรับนักปรัชญาอย่างโทมัสควีนาส

ศาสนศาสตร์ผลรวม (1274)

มันเป็นหนึ่งในงานที่สำคัญที่สุดของเทววิทยาและมีอิทธิพลต่อการพัฒนาปรัชญายุคกลาง ที่นั่นโทมัสควีนาสตอบคำถามต่าง ๆ ที่แบ่งออกเป็นหมวดหมู่: พระเจ้าการกระทำของมนุษย์คุณธรรมเชิงศาสนศาสตร์การจุติของพระคริสต์คริสต์ศาสนิกชน งานมีคำถามอื่น ๆ ที่ลูกศิษย์ตอบเพราะผู้เขียนเสียชีวิตก่อนจะจบงาน