ความหมายที่เป็นนามธรรม (มันคืออะไรแนวคิดและคำนิยาม)

สิ่งที่เป็นนามธรรม:

นามธรรมเป็นความสามารถทางปัญญาที่ประกอบด้วยการแยกองค์ประกอบจากบริบทของมันเพื่อวิเคราะห์และสร้างแนวคิดของมัน

คำนี้มาจากภาษาละติน abstrahĕre ซึ่งหมายถึง 'ลาก', 'เพื่อแยก' หรือ 'เพื่อ' ด้วยวิธีนี้สิ่งที่เป็นนามธรรมหมายถึงการกระทำและผลกระทบของการจัดวางบางสิ่งไว้เพื่อทำความเข้าใจ

สิ่งที่เป็นนามธรรมนั้นมีประโยชน์และขาดไม่ได้สำหรับการสร้างความรู้ของมนุษย์ ในความเป็นจริงความรู้ทั้งหมดต้องผ่านกระบวนการที่เป็นนามธรรมซึ่งส่งผลให้ "แนวคิดนามธรรม" นั่นคือความคิดหรือความคิด

ดังนั้นมนุษย์จึงได้รับความสามารถที่เป็นนามธรรมนั่นคือความสามารถในการเลือกกลุ่มของความเป็นจริงและวิเคราะห์พวกมันอย่างเป็นระบบและเป็นระบบ

วิทยาศาสตร์ของมนุษย์, วิทยาศาสตร์ธรรมชาติ, อุดมการณ์, ศาสนา, ตำนานและศิลปะเป็นผลมาจากกระบวนการของนามธรรมประเภทหรือองศาที่แตกต่างกัน

ปรัชญาที่เป็นนามธรรม

สำหรับปรัชญาสิ่งที่เป็นนามธรรมคือการดำเนินการทางปัญญาที่แยกทรัพย์สินบางอย่างของวัตถุสำหรับการศึกษาการวิเคราะห์และการสะท้อน วัตถุประสงค์ของการปฏิบัติการทางจิตคือเพื่อทำความเข้าใจแก่นแท้ของสิ่งต่าง ๆ

นักปรัชญาชาวกรีกอริสโตเติลเสนอว่ากระบวนการทุกอย่างของการเริ่มต้นจากการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงประจักษ์เริ่มต้น ตามหลักปราชญ์สามารถระบุได้ถึงสามระดับของความเป็นนามธรรมอย่างเป็นทางการ

ระดับแรกของนามธรรม (ฟิสิกส์)

ระดับแรกของสิ่งที่เป็นนามธรรมคือสิ่งที่รวบรวมและวิเคราะห์ลักษณะของคำสั่งที่สมเหตุสมผล (สสาร) นั่นคือองค์ประกอบเหล่านั้นที่ "เป็น" ในเรื่องของมันซึ่งเรียกว่า "หน่วยงานเคลื่อนที่" ด้วยวิธีนี้มันหมายถึงศาสตร์แห่งฟิสิกส์ แต่วิทยาศาสตร์ธรรมชาติอื่น ๆ เช่นเคมีและชีววิทยาก็ทำเช่นเดียวกัน

ระดับที่สองของนามธรรม (คณิตศาสตร์)

ระดับที่สองของสิ่งที่เป็นนามธรรมคือสิ่งที่ศึกษา "เอนทิตี้ของควอนตัม" นั่นคือปริมาณ มันจ่ายให้กับ "นิติบุคคลมือถือ" ตั้งแต่แม้ว่ามันจะมีความเป็นจริงวัสดุ "นิติบุคคลควอนตัม" สามารถวิเคราะห์ได้อย่างอิสระ ระดับที่สองของนามธรรมเป็นลักษณะของวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์

ระดับที่สามของนามธรรม (ปรัชญา)

ระดับที่สามของการรวมศูนย์มุ่งเน้นไปที่ตัวตนเอนทิตี้ของนั่นคือ "ยอดเยี่ยม" มิติและแยก "มือถือเอนทิตี้ของ" (เรื่อง) และ "เอนทิตี้ของควอนตัม" เอนทิตี้ของ (ปริมาณ) มันรวมถึงเอนทิตีที่ไม่ต้องการให้ "เป็น" ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับการยกย่องด้วยอย่างใดอย่างหนึ่งหรืออาจจะไม่สำคัญ (เพื่อไม่ให้สับสนกับจิตวิญญาณที่ไม่มีสาระสำคัญ) ระดับนี้หมายถึงอภิปรัชญาและดังนั้นปรัชญา

อาจสนใจคุณ:

• อภิปรัชญาปรัชญาความรู้

จิตวิทยาในเชิงนามธรรม

อ้างอิงจากสฌองเพียเจต์เราสามารถพูดถึงสองประเภทของนามธรรมจากมุมมองของกระบวนการทางจิตวิทยา: นามธรรมง่าย ๆ และนามธรรมที่เป็นนามธรรม

Simple abstractionเป็นสิ่งที่ทำให้บุคคลสามารถดึงข้อมูลจากวัตถุนั่นคือจากความเป็นจริงที่สมเหตุสมผล

การไตร่ตรองอย่างไตร่ตรองเป็นสิ่งหนึ่งที่ช่วยให้ผู้เรียนสามารถดึงความรู้จากการกระทำของพวกเขาในความเป็นจริงที่สมเหตุสมผล

ศิลปะนามธรรม

ปิกัสโซ ภาพร่างที่สะท้อนถึงกระบวนการสังเคราะห์ภาพกราฟิกและสิ่งที่เป็นนามธรรมของตัวผู้

ในงานศิลปะนามธรรมหมายถึงการวิเคราะห์และการเป็นตัวแทนขององค์ประกอบพลาสติกขององค์ประกอบนอกเหนือจากการอ้างอิงเป็นรูปเป็นร่าง ตัวอย่างเช่นจุดเส้นสีรูปทรงเรขาคณิตปริมาตรมวลและวัสดุต่างๆ

ดังนั้นศิลปะนามธรรมจึงยกเลิกการเลียนแบบและ figurativism และเกี่ยวข้องกับรูปแบบที่สำคัญทั้งหมดของพวกเขาแยกออกจากวัตถุที่มีอยู่ในธรรมชาติหรือความเป็นจริงที่สมเหตุสมผล

สิ่งที่เป็นนามธรรมในงานพลาสติกได้มีมาตั้งแต่ไหน แต่ไรแล้ว มันสามารถเห็นได้เช่นในการใช้ลวดลายทางเรขาคณิตจากยุคหินใหม่

แต่เป็น เคลื่อนไหวศิลปะนามธรรมจะขึ้นอยู่กับยุคสมัยให้เป็นผลให้จำนวนของลำธารที่แตกต่างกันแบ่งออกเป็นหมวดหมู่เรียกว่าAbstractionism

ประเภทของนามธรรม

Wassily Kandinsky: Amarijo, สีแดงและสีฟ้า 1925

ในงานศิลปะประเภทนามธรรมที่สำคัญเราสามารถแสดงรายการต่อไปนี้:

• เรยอน (1909): ตัวแทนจากมิคาอิล Larionov และ Natalia Goncharova เกี่ยวข้องกับการถอดความพลาสติกของปรากฏการณ์ส่องสว่าง Lyrical Abstraction (1910): แสดงโดย Vasili Kandinski ใช้องค์ประกอบพลาสติกที่มีอิสระในการแต่งโดยเน้นความกลมกลืนระหว่างองค์ประกอบ Constructivism (1914): แสดงโดย El Lisitsky มันรวมเรขาคณิตเชิงพื้นที่เช่นเดียวกับเครื่องมือที่ทันสมัยเทคนิคและวัสดุ Suprematism (1915): แสดงโดย Malevich มันมุ่งเน้นไปที่องค์ประกอบผ่านเรขาคณิตเครื่องบิน Neoplasticism (1917): แสดงโดย Piet Mondrian จำกัด ทรัพยากรพลาสติกในการใช้เส้นตรงและสีหลัก การแสดงออกทางนามธรรม (h. 1940): แสดงโดย Jackson Pollok เขาตั้งท้องผืนผ้าใบในฐานะการแสดงออกของศิลปินโดยไม่ได้ตั้งใจผ่านระบบอัตโนมัติและการปรับตัวที่ไม่เป็นรูปเป็นร่าง ความไม่เป็นทางการ (c. 1950): แสดงโดย Henri Michaux และ Antoni Tàpies เพิ่มความกังวลสำหรับวัสดุในการออโตเมติกและการปรับตัวของการแสดงออกทางนามธรรม

คุณอาจสนใจศิลปะนามธรรม