โรคกลัวฝูงชน (กลัวฝูงชน): สาเหตุและอาการ

โรคอีโนโคลโฟเบีย คืออะไร? โรคกลัวแบบไหน

นี่คือโรคกลัวเฉพาะกลุ่ม ซึ่งผู้ที่รู้สึกกลัวฝูงชนเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เราต้องแยกความแตกต่างจากโรคกลัวที่อาศัย (ซึ่งความกลัวเกิดจากความเป็นไปได้ที่จะไม่สามารถหลบหนีได้ในสถานการณ์ฉุกเฉินหรือเมื่อมีอาการตื่นตระหนก)

ในบทความนี้ เราจะอธิบายลักษณะบางอย่างของโรคกลัวนี้ และเราจะวิเคราะห์ด้วยว่าสาเหตุใดที่ทำให้เกิดโรคนี้ อาการลักษณะเฉพาะของโรคนี้และวิธีการรักษาของมัน

Enochlophobia: ลักษณะเฉพาะ

Enochlophobia (เรียกอีกอย่างว่า demophobia) คือโรคกลัวฝูงชน นั่นคือมันเป็นความหวาดกลัวเฉพาะ (โรควิตกกังวล); อาการหลักของมันคือความกลัว เช่นเดียวกับความกลัวที่รุนแรงหรือความวิตกกังวลสูงในสถานการณ์ที่มีคนจำนวนมาก

เมื่อพิจารณาจากลักษณะของโรคแล้ว โรคกลัวอีโนโคลโฟเบียนั้นพบได้บ่อยในผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย; ในทางกลับกัน มักพัฒนาในวัยผู้ใหญ่ตอนต้น

อาจเกิดขึ้นได้ว่าผู้ที่เป็นโรคกลัว oenochophobia นั้นซ่อนความรู้สึกไม่สบายที่เกี่ยวข้องกับการถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน (กล่าวคือ พวกเขาทนกับสถานการณ์ดังกล่าวด้วยความวิตกกังวลสูง) หรืออาจเป็นไปได้ว่าพวกเขาเพียงแค่หลีกเลี่ยงสถานการณ์ประเภทนี้

อาการหลักของโรคกลัวอีโนโคลโฟเบียคือ: กระสับกระส่าย ประหม่า เหงื่อออก วิงเวียน กระวนกระวาย ฯลฯ ผู้ที่เป็นโรคนี้อาจรู้สึกว่าตนเองจะเกิดอาการตื่นตระหนกในไม่ช้า

กลัวคนเป็นธรรมดา?

กลัวคนเป็นธรรมดา? นักกวีและนักเขียน W alter Savage Landor กล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณอาจเรียกฉันว่าหยิ่ง แต่ฉันเกลียดฝูงชน” แม้ว่า ความเกลียดชังจะเหมือนกับความกลัวหรือไม่? ไม่ใช่เหตุผล และอย่างที่เราทราบกันดีว่าในโรคกลัวนั้น อาการหลักคือการกลัวบางสิ่งมากเกินไป

ดังนั้น แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วความกลัวจะไม่มีเหตุผลและ/หรือไม่สมส่วนในโรคกลัว แต่ก็เป็นความจริงที่ว่าความกลัวมักจะซ่อนความจริงหรือความจริงบางอย่างไว้เสมอ กล่าวคือ ในบางครั้งสิ่งเร้าที่ทำให้กลัวก็สามารถทำอันตรายได้เช่นกัน สิ่งที่เกิดขึ้นคือในความกลัวนั้น ความกลัวที่ปรากฏนั้นมากเกินไป เข้มงวด และรุนแรงเกินไป (ไม่สามารถปรับเปลี่ยนได้)

ด้วยวิธีนี้ เพื่อพยายามตอบคำถามว่าการกลัวฝูงชนเป็นเรื่องปกติหรือไม่ (เข้าใจว่า “ปกติ” เป็น “ปกติ” หรือเป็น “ข้อบังคับ”) เราจะบอกว่าเป็นเรื่องปกติส่วนหนึ่งที่จะ กลัวฝูงชน เนื่องจากในกรณีของหิมะถล่ม เราอาจตกอยู่ในอันตรายได้

แม้เหตุการณ์แบบนี้ไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นแต่เมื่อเราอยู่ในที่ปิด ไม่ใหญ่มาก ฯลฯ เราก็รู้สึกได้ถึงความวิตกกังวลนั้นและมันก็มีเหตุผล เราสามารถจมได้ สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ในกรณีของ enochlophobia ความกลัวจะเกินจริงและทำให้เกิดการแทรกแซงในชีวิตของบุคคล

อาการ

เช่นเดียวกับโรคกลัวชนิดใดชนิดหนึ่ง โรคกลัวอีโนโคลโฟเบียจะแสดงลักษณะอาการหลายอย่าง อาการเหล่านี้อยู่ในระดับการรับรู้ (เช่น การคิดว่า "ฉัน" มกำลังจะตาย”) ทางสรีรวิทยา (เช่น หัวใจเต้นเร็ว) และพฤติกรรม (เช่น การหลีกเลี่ยง) เราจะดูรายละเอียดเพิ่มเติมเล็กน้อยในส่วนนี้

ดังนั้นจึงเพิ่มความกลัวฝูงชนอย่างไร้เหตุผล รุนแรง และไม่สมส่วน (ซึ่งอาจถูกกระตุ้นโดยความคิดเพียงแค่ว่าอยู่กับคนจำนวนมาก หรือการเห็นฝูงชนทางโทรทัศน์ ฯลฯ) เพิ่มประเภทอาการอื่นๆ.ในระดับความรู้ความเข้าใจ ตัวอย่างเช่น ความสนใจและ/หรือสมาธิอาจมีปัญหา ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะ สับสน ความสนใจลดลง เป็นต้น

ในทางกลับกัน ในระดับกายภาพ/จิตสรีรวิทยา อาการของ enoclophobia จะปรากฏขึ้น เช่น ปวดศีรษะ แน่นหน้าอก เหงื่อออก เป็นต้น ในระดับพฤติกรรมเรากำลังพูดถึงการหลีกเลี่ยงลักษณะเฉพาะของโรคกลัว ในกรณีของโรคกลัวสิ่งแวดล้อม คนๆ นั้นจะหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่มีผู้คนจำนวนมาก (เช่น การสาธิต ไนท์คลับ ห้างสรรพสินค้า เป็นต้น

ควรชัดเจนว่าฝูงชนในที่นี้หมายถึงคนหมู่มากด้วยกัน และ “ด้วยกัน” (คือไม่ใช่แค่ “คนหมู่มาก” แต่หมายถึงคนที่อยู่ใกล้กัน)

โดยสรุปแล้ว อาการที่สำคัญที่สุดบางประการของโรคอีโนโคลโฟเบียคือ

สาเหตุ

โรคกลัวเฉพาะโรคเป็นโรควิตกกังวลที่เกิดขึ้นด้วยเหตุผลใดก็ตาม นั่นคือไม่ใช่ว่าเรา "เกิด" กับหนึ่งในนั้น แต่เป็นการที่เรา "เรียนรู้" มันโดยทั่วไป โรคกลัวจะได้รับจากประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจที่เกี่ยวข้องกับสิ่งเร้าหรือสถานการณ์ที่ทำให้หวาดกลัว

ในกรณีของ oenochophobia เป็นไปได้ว่าบุคคลนั้นเคยประสบกับสถานการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจที่เกี่ยวข้องกับฝูงชน เช่น; คุณรู้สึกหายใจไม่ออกในช่วงเวลาหนึ่งกับคนจำนวนมากที่อยู่ใกล้เคียง คุณถูกกระแสน้ำของมนุษย์ "บดขยี้" คุณได้รับบาดเจ็บจากฝูงชน คุณได้รับความตื่นตระหนกในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน เป็นต้น

มารำลึกโศกนาฏกรรมของ “มาดริด อารีน่า” เมื่อปี 2012 ที่เด็กหญิง 5 คนเสียชีวิตเพราะหิมะถล่มใน พื้นที่ปิด (ศาลา) ซึ่งมีคนอยู่เกินกฎหมายอนุญาต ประสบการณ์เช่นนี้ สำหรับผู้ที่รอดชีวิต อาจทำให้เกิดโรคกลัวแมลงได้

การรักษา

การรักษาทางจิตวิทยาหลักในการต่อสู้กับโรคกลัวเฉพาะคือ: การบำบัดทางความคิด (หรือการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรม) และการบำบัดด้วยการสัมผัส

ในกรณีของการบำบัดทางความคิด เราจะทำงานร่วมกับผู้ป่วยเพื่อขจัดความคิดที่ไม่มีเหตุผลที่เกี่ยวข้องกับฝูงชน เช่นเดียวกับความเชื่อผิดๆ ที่พวกเขามีต่อพวกเขา (เช่น คิดว่าคน/a จะตายจวนตัวนึกว่าจะถูกคนทับหรือจมน้ำตาย เป็นต้น).

นั่นคือ ความเชื่อเหล่านี้จะถูกวิเคราะห์เพื่อประเมินร่วมกับผู้ป่วยถึงระดับความสมจริงหรือความน่าเชื่อถือของความเชื่อ และจะพยายามเปลี่ยนความเชื่อเหล่านั้นให้เป็นความเชื่ออื่นที่สมจริงมากขึ้น ปรับตัวได้ และเป็นไปในทางบวก วัตถุประสงค์คือเพื่อขจัดความกลัวอันยิ่งใหญ่ในการอยู่ท่ามกลางผู้คนจำนวนมาก แม้ว่าการหลีกเลี่ยงผู้คนจำนวนมากจะไม่เลว (อันที่จริง หลายคนหลีกเลี่ยงพวกเขา) ก็ไม่สามารถนำไปสู่ ​​"ปกติ" ได้ ชีวิตเพราะมัน(อย่างน้อยก็ไม่ปรับตัวและทำให้คุณภาพชีวิตเสียได้)

เกี่ยวกับการบำบัดด้วยการฉายแสง มีการใช้เทคนิคการฉายแสงรูปแบบต่างๆสิ่งเหล่านี้ประกอบด้วยการเปิดเผยผู้ป่วยต่อสถานการณ์ที่หวาดกลัว ในกรณีของ enoclophobia ผู้ป่วยจะสัมผัสได้ถึงการอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย

ทั้งหมดนี้ทำผ่านลำดับชั้นของรายการ คุณสามารถเริ่มต้นด้วยการดูสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนจากระยะไกล แล้วค่อยๆ เพิ่ม "ความยาก" (เพิ่มความใกล้ชิด จำนวนคน ติดต่อ ฯลฯ)

เราต้องไม่ลืมว่าเพื่อให้การรักษาเหล่านี้ได้ผลดี ผู้ป่วยต้องต้องการเอาชนะโรคกลัวสิ่งแวดล้อมของตนเองจริงๆ การตัดสินใจนี้ควรเป็นของคุณ เนื่องจากด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เป็นแรงจูงใจที่จำเป็นสำหรับการเปลี่ยนแปลงให้สำเร็จ