คิดถึง : เวลาที่เราคิดถึงใครสักคน

ไม่มีใครในโลกนี้พูดได้ว่าไม่เคยสัมผัสว่าเป็นอย่างไร การคิดถึงใครสักคน เพราะในทางของ ชีวิตคนเราเกิดขึ้นและจากไป และหลายคนยังคงอยู่ในใจเราตลอดไปในฐานะความทรงจำ

น่าเสียดายที่มีคนไม่รู้ถึงด้านบวกของความคิดถึง รู้สึกคิดถึงคนพิเศษที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างเราแล้ว เพราะถือว่าสิ่งนี้ทำให้อ่อนแอหรือไม่ยอมให้เอาชนะคนนั้นได้ แต่ความจริงก็คือ การขาดหายไปเป็นสิ่งสำคัญในการตระหนักถึงสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตของเรา

คิดถึงเป็นเรื่องปกติ

การได้เห็น ด้านบวกของการคิดถึงใครบางคน เราไม่ได้ทำให้ทุกอย่างที่อยู่เบื้องหลังความรู้สึกนี้กลายเป็นโมฆะ ความจริงก็คือการพลัดพรากทำให้เจ็บปวด และยิ่งกว่านั้นเมื่อเราพูดถึงคู่ของเรา การเลิกราไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ต่างๆ เช่น ความรัก ความเกลียดชัง ความโกรธ หรือความเศร้าเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเวลาที่ใช้ร่วมกัน นิสัยการมีอีกฝ่ายอยู่เคียงข้าง กิจวัตรที่สร้างและแบ่งปัน และท้ายที่สุดคือความกลัวที่จะอยู่คนเดียว

เมื่อเราต้องแยกจากกัน อาจเป็นเพราะการหายไปของบางคนกลายเป็นสัญญาณของความอ่อนแอที่ความภาคภูมิใจของพวกเขาไม่มี ให้พวกเขายอมรับ นี่เป็นเรื่องปกติโดยสิ้นเชิง เนื่องจากเป็นกลไกป้องกันของพวกเขาเมื่อเผชิญกับสถานการณ์ใหม่ที่เราไม่คาดคิดและนั่นทำให้เราอ่อนแอมาก ความจริงก็คือคุณไม่ควรกลัวการคิดถึงใครสักคนเพราะมันเป็นการกระทำตามธรรมชาติที่เมื่อยอมรับมันจะทำให้เราเอาชนะได้ง่ายขึ้น ความรู้สึกว่างเปล่าที่ทำให้เราคิดถึงใครสักคน

สิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะกับความสัมพันธ์แบบคู่รักเท่านั้นแต่ยังเกิดกับเพื่อนที่เลิกเป็นเพื่อนกับคนที่ห่างเหินกันกับญาติที่เสียชีวิตและสุดท้ายเมื่อมีเพียงแค่เลิกกับคนพิเศษเหล่านั้นกับคนที่เรามีความผูกพันทางใจ แต่สำหรับคนที่หายไปนี้ เราสามารถเพิ่มช่วงเวลาพิเศษเหล่านั้นที่เคยมีชีวิตอยู่และไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย

ทำไมเราถึงคิดถึงใครสักคน

ในขณะที่การคิดถึงใครบางคนสามารถเป็น หนึ่งในความรู้สึกที่เจ็บปวดที่สุดที่มี มันยังแสดงให้เห็นสิ่งที่ดี เพราะมันเกิดจากสถานการณ์ และ/หรือความสัมพันธ์ที่ทำให้คุณมีความสุขในขณะนั้น

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เมื่อคน ๆ นั้นจากไปและไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไป ความรู้สึก ความว่างเปล่า ปรากฏขึ้นอย่างที่เราไม่เคยมีมาก่อน ราวกับว่ามีที่ว่างในตัวเราที่เมื่อก่อนเต็ม แต่ตอนนี้รู้สึกว่างเปล่าและว่างเปล่าสิ่งนี้ทำให้เกิดความไม่แน่นอน ความเศร้า และความไม่มั่นคง

นั่นคือเหตุผลที่เราคิดถึง ในเมื่อสิ่งที่รู้จัก สิ่งที่คุ้นเคย และชีวิตประจำวันไม่มีอีกต่อไป และ เราไม่รู้จะเติมเต็มความว่างเปล่านั้นได้อย่างไร ในตอนแรกดูเหมือนเป็นงานที่เป็นไปไม่ได้ แต่คุณจะเห็นว่าเมื่อเวลาผ่านไปและการดูแลตัวเองดีขึ้น เปลี่ยนแปลง และคุณจะหายดีอีกครั้ง

เมื่อขาดคือขาด

เราแบ่งความรู้สึกขาดออกเป็นสองส่วน คือ เมื่อขาดก็ขาด และเมื่อขาดก็จำ ความแตกต่างนี้สำคัญมาก เพราะมันทำให้การคิดถึงใครสักคนรู้สึกแตกต่างออกไป

เมื่อหายไปคือคิดถึงใครบางคน เรายังรู้สึกถึงความว่างเปล่าในสถานที่นั้นของหัวใจ กิจวัตร และช่องว่างที่ทิ้งไว้ คนที่ไม่อยู่แล้ว นึกถึงคนนั้นแล้วเจ็บ น้ำตาซึมแน่ๆ เพราะยังไม่หายดี

ความจริงแล้วการหายไปไม่ใช่เรื่องลบ เราคิดถึงผู้คนและสถานการณ์ที่สำคัญต่อเรา อะไรที่ไม่เคยเป็น เราก็ลืมง่าย

แต่ สำหรับผู้ที่พบว่าเป็นการยากที่จะยอมรับว่าคิดถึงใครสักคน ในที่นี้เราจะพบความแตกต่างพื้นฐานระหว่างสองกรณี: หากเรา พลาดเพราะเรามีการพึ่งพาทางอารมณ์และเราไม่รู้สึกว่าสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้โดยปราศจากบุคคลนั้น หรือหากเราพลาดทั้งที่รู้ตัวดีว่าจะไม่ได้อยู่กับคนๆ นั้นอีก ก็ยังรู้สึกว่างเปล่า

เมื่อขาดกลายเป็นจำ

โชคดีและดังคำกล่าวที่ว่า "ความโศกเศร้าไม่คงอยู่พันปี" และ "หลังจากพายุมาความเงียบสงบ" ในกรณีนี้ ความสงบคือเมื่อการหายไปกลายเป็นความทรงจำ และการจดจำอาจเป็นการกระทำที่น่าตื่นเต้น

เมื่อเราเปลี่ยนจากการคิดถึงเป็นความทรงจำ ความว่างเปล่าถูกเติมเต็มแล้ว ชีวิตของเราดำเนินต่อไปกับการผจญภัยครั้งใหม่และผู้คนใหม่ๆ ที่กำลังสร้างเรื่องราวใหม่ๆ จากนั้นดูเหมือนว่าจะจดจำเรื่องราวที่มีชีวิต ผู้คนที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา และผู้ที่แม้ว่าพวกเขาอาจทำให้เราเสียน้ำตาเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าอารมณ์ของช่วงเวลานั้น บางทีก็ทำให้เรายิ้มได้เหมือนกัน

การจดจำ หมายความว่าคุณเคยมีชีวิตอยู่ เคยมีความสุข เคยรู้สึกถึงอารมณ์รุนแรงตลอดเวลา คุณได้เสี่ยง คุณได้กระโดดลงไปในความว่างเปล่า คุณได้แบ่งปันใคร คุณเป็นและคุณได้วางหัวใจไว้ข้างหน้าเส้นทางแห่งชีวิต ด้วยเหตุนี้ การคิดถึงจึงส่งผลดีได้หากเราเปลี่ยนมันเป็นการจดจำด้วยความรักและความขอบคุณต่อสิ่งที่เราประสบมา