Alessandro Baricco: ชีวประวัติและผลงานวรรณกรรมสมัยใหม่

ครั้งแรกที่ฉันถือหนังสือของ Baricco อยู่ในมือ เกิดจากความบังเอิญ เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเล่าให้ฉันฟังเกี่ยวกับเรื่องราวของนักเปียโนที่อาศัยอยู่ท่ามกลางคลื่นทะเล สมัยนั้น การอ่านเรื่องเพ้อฝันไม่ใช่เรื่องโปรด อย่างไรก็ตาม ฉันเปิดหนังสือที่ยืมมาและเริ่มอ่าน ด้วยบทร้อยแก้วที่ลื่นไหลและยุ่งเหยิง มันเป็นบทพูดคนเดียวที่เล่าเรื่องราวที่พลิกผันได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ไม่หยุดอ่านความสุขที่นักเขียนคนนี้มอบให้เรา

สำหรับ Baricco การเขียนคือความสุขที่ไม่ธรรมดา เขาบอกว่านี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่และเขาจะไม่หยุดทำมัน ตัวละครของพวกเขาไม่ได้มีเหตุผลโดยสิ้นเชิง และเรื่องราวของพวกเขาอยู่ระหว่างความเป็นจริงกับความฝัน.

สำหรับนักวิจารณ์ เขาอิจฉารูปร่างและไร้เดียงสาเหลือทน สำหรับผู้ติดตามของเขา อัจฉริยะแห่งสไตล์และธีม ไม่ว่าในกรณีใด Baricco ได้พัฒนาสไตล์ที่เป็นส่วนตัวซึ่งทำให้เขาเป็นนักเขียนที่เกี่ยวข้องในรุ่นของเขา ซึ่งตัดสินใจที่จะทำลายประเพณีวรรณกรรมอิตาลี

Alessandro Baricco คือใคร

เกิดในปี 1958 ในเมืองตูริน วัยเด็กของเขาใกล้เคียงกับช่วงที่เรียกว่า Anni di piombo ซึ่งเป็นช่วงหนึ่งในทศวรรษที่ 70 ที่มีความไม่พอใจอย่างมากต่อสถานการณ์ทางการเมืองของอิตาลีและสงครามกลางเมืองที่เกือบจะแตกหัก ออก. Baricco จัดทำรายการบ้านเกิดของเขาว่าเป็นสถานที่ที่เศร้าและจริงจังซึ่งเต็มไปด้วยท้องถนนที่มืดมน ที่ซึ่งแสงสว่างเป็นสิ่งพิเศษและความฝัน มันเป็นโลกของหนังสือที่ช่วยให้เขา เข้าใจชีวิตที่เป็นการผสมผสานระหว่างความเข้มข้นของแสงสว่างและความมืด

แม้ว่าเขาจะเขียนนวนิยายเรื่องแรกเมื่ออายุ 30 แต่ตั้งแต่อายุยังน้อยเขาเขียนได้ง่ายมากเขาจบการศึกษาด้านปรัชญาและศึกษาดนตรีด้วย โดยเชี่ยวชาญด้านเปียโน เมื่ออายุ 19 ปี เขาทิ้งครอบครัวและใช้ไหวพริบในการรับจดหมายเพื่อทำงาน เป็นเวลาสิบปีที่เขาเขียนทุกอย่าง: ในหนังสือพิมพ์ ในบทบรรณาธิการ สำหรับบริษัทโฆษณา และสำหรับนักการเมือง เขายังเขียนคู่มือการใช้งานเครื่องใช้ในครัวเรือนอีกด้วย

ขอบคุณการศึกษาปรัชญาของเขา เขายังเขียนเรียงความ อันที่จริง สิ่งแรกที่เขาเขียนคือบทความเรื่อง Rossini, Il genio in fuga ซึ่งเขาได้แสดงละครเวทีของเขา เขาสนใจงานเขียนประเภทนี้มากและเป็นสิ่งที่เขาคิดจะทำเมื่ออายุมากขึ้น นอกจากนี้เขายังทำงานเป็นนักวิจารณ์เพลงให้กับหนังสือพิมพ์ La Repubblica และ La Stampa

ในยุค 90 เขานำเสนอรายการโทรทัศน์ที่อุทิศให้กับกวีนิพนธ์ (L'amore è un dart) นอกจากนี้เขายังสร้างและนำเสนอโปรแกรม Pickwick ซึ่งเป็นโปรแกรมที่อุทิศให้กับวรรณกรรม ซึ่งมีการพูดคุยทั้งงานเขียนและวรรณกรรมเพื่อส่งเสริมความสนใจในวรรณกรรม

ในท้ายที่สุด เขาได้ลองรูปแบบต่างๆ มากมาย แต่ เขาไม่เคยมีความคิดที่จะเป็นนักประพันธ์เลย (อย่างน้อย เป็นเวลาหลายปี) . ตอนอายุ 25 ปี เขาถูกขอให้เขียนบทภาพยนตร์ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเขียนเรื่องสมมติ นี่เป็นช่วงเวลาที่เขาค้นพบว่าการเขียนนิยายเป็นอย่างอื่นที่เขาสามารถทำได้

วรรณคดีแท้

Baricco เป็นผู้ชื่นชม Salinger อย่างแท้จริง และในร้อยแก้วของเขา เราสามารถสังเกตเห็นร่องรอยบางอย่างที่มาจากนักเขียนนวนิยายชาวอเมริกาเหนือคนนี้ นิยายของเขาผันผวนระหว่างเรื่องจริงกับเรื่องเพ้อฝัน มักมาจากแนวคิดส่วนตัว มีจุดพลิกผันที่หลากหลาย ในงานของเขา สภาพแวดล้อมและตัวละครที่ไม่จริงบางครั้งถูกนำเสนอในการค้นหาอย่างต่อเนื่องและบรรลุความปรารถนาและความฝัน ซึ่งเขาใช้เป็นพาหนะในการสำรวจมุมต่างๆ ของมนุษย์

เรื่องราวของเขาโดดเด่นด้วยการมีผู้บรรยายซึ่งไม่ตัดสินตัวละครแต่เพิ่มองค์ประกอบที่เหนือจริงเข้าไป ผู้บรรยายนำเสนอตัวละครด้วยวิธีที่ละเอียดอ่อน สร้างภาพลวงตาบางอย่างที่พวกเขาต้องการให้ผู้อ่านค้นพบและเข้าใจ ซึ่งบ่งชี้ถึงลักษณะบางอย่างของตัวละคร

Barrico ได้พัฒนารูปแบบที่เป็นส่วนตัวและเป็นเอกลักษณ์ ซึ่ง ทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักเขียนชาวอิตาลีที่สำคัญที่สุดในยุคของเขา ผู้เชี่ยวชาญจัดให้เขาเป็นอัจฉริยภาพแห่งลีลาการเล่าเรื่องและแก่นเรื่องอันยอดเยี่ยมของวรรณกรรม

การยอมรับในระดับนานาชาติของเขาเริ่มต้นขึ้นด้วยการตีพิมพ์นวนิยาย Seda (1996) ซึ่งบอกเล่าเรื่องราวของ Hervé Joncour ตัวละครพูดน้อยและเศร้าหมองซึ่งถูกบังคับให้เดินทางไปเอเชียเพื่อค้นหาสิ่งแปลกใหม่ สินค้า. เป็นหนังสือที่ชาญฉลาดและคล่องแคล่วในเวลาเดียวกันเกี่ยวกับความปรารถนาเรื่องราวถูกห่อหุ้มอย่างประณีตในรูปแบบของนิทานและมีความอีโรติก เรื่องราวเกิดจากโรคระบาดเพบริน่า แปลเป็นสิบเจ็ดภาษาและด้วย ขายได้มากกว่า 700,000 เล่ม Seda ได้รับการอุทิศให้กับนานาชาติ

เลิกกับประเพณีอิตาลี

ไม่มีลำดับวงศ์ตระกูลที่เชื่อมโยงกับวรรณกรรมอิตาลีในนวนิยายของเขา ส่วนหนึ่งเป็นเพราะในช่วงปลายทศวรรษที่ 1980 และต้นทศวรรษที่ 1990 นักเขียนรุ่นใหม่ปรากฏตัวขึ้นซึ่ง ประเพณีวรรณกรรมเป็นศัตรู ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการสืบทอด

Baricco เองเล่าถึงบางบทสัมภาษณ์ของเขาว่าพวกเขาเป็นคนรุ่นแรกที่เติบโตมาอย่างใกล้ชิดกับโทรทัศน์ โรงภาพยนตร์ และโทรทัศน์ และด้วยเหตุนี้ แบบจำลองของพวกเขาจึงไม่ใช่วรรณกรรมที่เคร่งครัดในบางครั้ง ตัวอย่างเช่น หนึ่งในการอ้างอิงของเขาเมื่อเขาเป็นนักเทนนิส John Mcenroe เนื่องจากวิธีการเล่นของเขามีความหมายเหมือนกันกับความตื่นเต้นและความเพ้อฝัน

ถึงกระนั้น ในหมู่ผู้อ้างอิงก็มีนักเขียนวรรณกรรมด้วย แต่คนเหล่านี้มาจากอีกฟากหนึ่งของบ่อน้ำ วรรณกรรมอเมริกันมีอิทธิพลอย่างมากต่อสิ่งที่พวกเขาเป็น สำหรับ Baricco หนุ่ม Salinger มีความสำคัญมากกว่านักเขียนชาวอิตาลีเกือบทั้งหมด นอกจากนี้ ควรสังเกตว่า เริ่มอธิบายตัวเองว่าเป็นนักเขียนชาวยุโรปและไม่ใช่ชาวอิตาลีโดยทั่วไป

ตื่นตากับวรรณคดีอเมริกัน

แต่วรรณกรรมอเมริกาเหนือมีอะไรบ้าง? อะไรทำให้มันทรงพลังในสายตาของ Baricco? รูปแบบของนักเขียนชาวอเมริกาเหนือตรงกันข้ามกับงานเขียนภาษาอิตาลีที่สวยงามของวลีที่หรูหราและเข้มข้น

นักเขียนนวนิยายชาวอเมริกันมีความทันสมัยมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เนื่องจากประเพณีของพวกเขาส่วนหนึ่งมาจากภาพยนตร์ ซึ่งพวกเขาอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างใกล้ชิด . ตัวอย่างที่ชัดเจนสามารถเห็นได้ใน Hemingway ผู้แต่งนวนิยายที่บทสนทนาของเขาเป็นภาพยนต์

จังหวะการเล่าเรื่องของเขาเร็วขึ้นมาก หนักแน่นขึ้น และในขณะเดียวกันก็เรียบง่าย ความจริงแล้วประโยคสั้น ๆ นั้นไม่ได้สวยงามในแง่วรรณกรรม แต่มันให้จังหวะการเล่าเรื่องที่ตื่นเต้นและตื่นตาตื่นใจมากกว่า จาก Salinger เขาดึงเรื่องเล่าจากปากเปล่า ซึ่งผู้บรรยายของเรื่องราวไม่หยุดพูดและอธิบายบทพูดคนเดียวทั้งหมดซึ่งนำความไพเราะมาสู่เรื่องราว

ว่าด้วยเรื่องของนักเขียน

ในปี 1994 ก่อตั้ง Scuola Holden ใน Turin มุ่งเป้าไปที่การฝึกอบรมนักเขียน แนวคิดคือการสร้างโรงเรียนที่ Holden Caufield ตัวเอกของเรื่อง The Catcher in the Rye จะไม่มีวันถูกไล่ออก โรงเรียนมีแนวทางที่ค่อนข้างเฉพาะเจาะจงในการส่งเสริมการเติบโตของนักเรียน เป็นการสอนด้วยวิธีการ หลักการ และกฎเกณฑ์ที่หาที่อื่นได้ยาก

การมีชีวิตอยู่ในเนื้อหนังของตัวเอง ความเหงาที่มาพร้อมกับงานนี้ หนึ่งในสัจธรรมของสำนักนี้คือ หลีกเลี่ยงวิสัยทัศน์ของผู้เขียนว่าเป็นฤาษีนักเขียนก็เป็นศิลปินเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพียงคนเดียวที่สร้างผลงานที่มองไม่เห็นซึ่งไม่มีใครสามารถมองเห็นได้จนกว่าจะเสร็จ

หากการเขียนนวนิยายเปรียบเสมือนการสร้าง "วิหารที่มองไม่เห็น" โรงเรียนโฮลเดนพยายามทำให้อาชีพการเขียนง่ายขึ้น เนื่องจากนักเรียนรวมตัวกันที่นั่นเพื่อสร้าง "วิหารที่มองไม่เห็น" แห่งอื่นๆ นอกจากนี้ ครูผู้สอนที่สร้าง "วิหาร" อื่น ๆ ไว้แล้ว ได้ติดตามและแนะนำการก่อสร้างนี้ ทำให้งานเขียนทนได้มากขึ้น

Baricco บอกว่า การเขียนก็เหมือนการวิ่งคนเดียวในสนามกีฬาที่เต็มไปด้วยผู้คน อัฒจันทร์เต็ม ในสนามแข่ง มีแค่คุณกับ หนังสือของคุณ เขาเชื่อมั่นว่าจำเป็นต้องมีโค้ชที่ดีในการพัฒนาอาชีพนี้ ในทำนองเดียวกัน แม้ว่าเราจะไม่เข้าใจว่านักกีฬามืออาชีพไม่ได้สอนเทคนิค นักเขียนก็ไม่สามารถเข้าใจได้หากไม่มีเทคนิคการเล่าเรื่อง

แต่หลายคนมองว่าไม่ควรเรียนเขียนและมีครูหลายคนแนะนำให้อ่านเพื่อเรียนเขาอยู่ในตำแหน่งที่ตรงกันข้ามและเสริมว่าผู้ที่คิดว่าไม่สามารถสอนการเขียนไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับมัน

งานเขียนก็ยังเป็นงานฝีมือ ไม่ใช่สิ่งที่ศิลปินได้รับแรงบันดาลใจจากเสียงอันศักดิ์สิทธิ์ เรื่องราวที่ลึกซึ้งที่สุดและสวยงามที่สุดเกิดขึ้นจากการทำงานร่วมกันของความสามารถและเทคนิค